เคยไหมที่เรารู้สึกว่าเป็นอากาศท่ามกลางผู้คนมากมาย ทุกคนยิ้มหัวเราะ มีความสุข มีเพียงเราที่ทำหน้าเฉย เราไม่อยากจะแตกแยกมาอยู่ในโลกส่วนตัวนะ แต่เพียงรู้สึกว่าเราเป็นส่วนเกิน ทุกครั้งที่มีเหตุการณ์แบบนี้ในใจแทบอยากจะร้องไห้ แต่ก็แสดงออกมาได้แค่สายตาเฉย ๆ (หรือว่าเราไม่ปรกติกันแน่ -.-") แต่ฉันคิดว่าคงไม่มีใครอยากรู้สึกแบบนี้ บางครั้งฉันก็เหมือนเป็นก้อนหินที่ไม่ว่าจะโดนอะไร ก็ยังหนักแน่นเป็นหินจะได้ไม่หวั่นไหวไปกับอะไร ๆ แต่ใคร ๆ ก็ไม่เคยเข้าใจหรอกว่าก้อนหินจะมีความคิด ความรู้สึกไรบ้าง ใครจะรู้ว่าก้อนหินร้องไห้ คุณจะรู้ว่าก้อนหินโดยเดี่ยว มันไม่มีใครเข้าใจจริงๆ อนาถใจตัวเองเหลือเกิน...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น