วันอาทิตย์ที่ 26 มกราคม พ.ศ. 2557

มุมอ่อนไหว ตอนโดดเดี่ยว

                เวลานั่งมองบนท้องฟ้าที่สดใส เคยไหมอยากนั่งอยู่แบบนี้นาน ๆ  อยากอยู่เงียบ ๆ โดยไม่มีใคร  มันมีเพียงบางครั้งที่จะรู้สึกแบบนี้ "เราเกิดเป็นมนุษย์ มนุษย์ทุกคนต้องมีสังคม " คำ ๆ นี้ มีคนกล่าวเอาไว้ มันคงไม่สำคัญที่ใครจะกล่าวคำนี้ไว้หรอก...
              เคยไหมที่เรารู้สึกว่าเป็นอากาศท่ามกลางผู้คนมากมาย ทุกคนยิ้มหัวเราะ มีความสุข มีเพียงเราที่ทำหน้าเฉย เราไม่อยากจะแตกแยกมาอยู่ในโลกส่วนตัวนะ แต่เพียงรู้สึกว่าเราเป็นส่วนเกิน ทุกครั้งที่มีเหตุการณ์แบบนี้ในใจแทบอยากจะร้องไห้ แต่ก็แสดงออกมาได้แค่สายตาเฉย ๆ (หรือว่าเราไม่ปรกติกันแน่ -.-") แต่ฉันคิดว่าคงไม่มีใครอยากรู้สึกแบบนี้ บางครั้งฉันก็เหมือนเป็นก้อนหินที่ไม่ว่าจะโดนอะไร ก็ยังหนักแน่นเป็นหินจะได้ไม่หวั่นไหวไปกับอะไร ๆ แต่ใคร ๆ ก็ไม่เคยเข้าใจหรอกว่าก้อนหินจะมีความคิด ความรู้สึกไรบ้าง ใครจะรู้ว่าก้อนหินร้องไห้ คุณจะรู้ว่าก้อนหินโดยเดี่ยว มันไม่มีใครเข้าใจจริงๆ อนาถใจตัวเองเหลือเกิน...

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น